Հայոց վիշտը
Անհուն մի ծով,
Խավար մի ծով ահագին,
Էն սև ծովում տառապելով,
Լող է տալիս իմ հոգին:
Մերթ զայրացկոտ ծառս է լինում
Մինչև երկինք կապուտակ,
Ու մերթ հոգնած սուզվում, իջնում
Դեպի խորքերն անհատակ։
Ոչ հատակն է գտնում անվերջ
Ու ոչ հասնում երկնքին…
Հայոց վշտի մեծ ծովի մեջ
Տառապում է իմ հոգին:
Առաջադրանքներ
- Բանաստեղծությունից դուրս գրեք փոխաբերական իմաստ ունեցող տողերը և բացատրեք դրանք։
Անհուն մի ծով-անչափ մեծ
Խավար մի ծով-անհույս, տխուր
Լող է տալիս իմ հոգին-փողփոխվում են զգացմունքները,
- Գրեք նշված բառերի հականիշներ։
Ահագին-քիչ
Սև-սպիտակ
Հոգնած-աշխույժ
Իջնում-բարձրանում
- Ինչի՞ մասին է բանաստղծությունը։
Բանաստեղծությունը Հովհաննես Թումանյանի վշտի մասին է։
- Քո կարծիքով ինչո՞ւ է հայոց վիշտը ծովի հետ համեմատում։
Իմ կարծիքով, որովհետև այնքան շատ էր իր վիշտը, նա համեմատում էր մեծ ծովի հետ։
- Բանաստեղծությունը սովորեք անգիր։
Կսովորեմ
- Ինչպե՞ս ես հասկանում այս տողերը․
Ես այս տողերը հասկանում եմ այսպես, այնքան շատ է վիշտը, որ վերջը չի երևում, և ոչ էլ հասնում է երկնքին, հայոց վիշտա շատ-շատ ծովի մեջ, այնքան շատ է վիշտը, որ ցավում է նրա հոգին։
Ոչ հատակն է գտնում անվերջ
Ու ոչ հասնում երկնքին…
Հայոց վշտի մեծ ծովի մեջ
Տառապում է իմ հոգին: